اشکم ز هجر روی تو خوناب شد حسین مویم ز غصه رشته ی مهتاب شد حسین

هر جا کنار آب نشستم ز داغ تو از بس که سوختم جگرم آب شد حسین

جانسوز تر ز داغ تو دیگر کسی ندید خورشید هم ز داغ تو در تاب شد حسین

ای کاش   دلش    مانند   زمین   بود   وقتی   می بار  ید   پس از   آن    شاد می   شد

،  وقتی   دلسرد  می  شد   دوباره گرما ی   عشق   در او   متولد   می شد  ،

ولی    نمی دانم چرا   او   آسمان  د لش   بارا  نیست،

چر ا  به خواب   ابدی می خواهد   برود ،چر ا خزان   را به   جای   بهار   می خواهد   

و   چراهای   دیگر ...جوابش   را   نگفت   و مرا پریشان   خاطر   با   بغضی    خاموش   رها    کرد!...

برای    تو  نو  شتم توکه   در   تنهاترین   تنهاییم   پریشا نم   کردی....

ای    عز  یز تر  ینم   تا   عمق   وجودم    دوست    دا ر مت ،

اگر  مر دم   نبودم  د ر کنارت   به   خدا   می   سپارمت...

مهم   نیست   که  من   اول   اومد  م   یا   تو ، مهم   اینه   که   تو   تا   آخرش   موندی .

برای   آمدنت   انتظار   کافی   نیست ،  دعا   و ا  شک   و د  ل   بی   قرار   کافی   نیست

، خو  د  ت   دعا   بکن  ا  ی   ناز  نین   که   برگر  د ی ،   دعا  ی   این      همه   شب   زنده   د  ار   کافی   نیست

به کجا میروی ؟
صبرکن !...
صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو !
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو !
ای کبوتر به کجا ؟!
قدری دگر صبر کن
آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
ای عزیز جان من ...
تو اگر گریه کنی بغض منم میشکند !خنده کن !
عشق نمک گیر شود بعد برو !
یک نفر حسرت لبخند تو را میدارد ...
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو !
خواب دیدی شبی از راه ، سوارت آمده ؟
باش ای نازنین! باش ای مهربان خواب تو تعبیر شود
بعد برو !

هنوز  هم   عاشقانه‌هایم   را عاشقانه   برای   تو  می‌نویسم.. .
هنوز  هم  در از د حام  این  همه  بی  تو  بودن  از  با  تو  بود ن  حرف  می ‌ز نم...
هنو ز  هم  باور  دا ر م  عشق  ما  جا و د ا نه  ا ست...

این  رو ز ها  دیگر  پشت   پنجر ه می ‌نشینم  و به   استقبال   باران   می ‌ر وم ...
می‌دانم  پا ئیز،  هنو ز  هم  شو ر ا نگیز  ا ست ...
می‌ د انم  یکی  ا ز همین  روزها  کسی   که  نبض  زندگی  من  ا ست ،
کسی  که   جز تو  نیست  با ز می  ‌گر دد  ...

می ‌د ا نم  تمام   می‌شو د  و  ما  رها  می ‌شویم  ؛  پس   بگذا  ر  بخو ا  نم:
اولین عشق من و آخرین عشق من تویی
نرو،  منو  تنها  نذار  که سرنوشت  من  تویی...

قانون  تو   تنهايي   من ا ست  و  تنهايي   من   قانون عشق
و عشق     ارمغان   دلدا دگيست    و اين   سر  نوشت   ساد  گيست !
چه   قانون  عجيبي  چه ارمغان   نجيبي
 و  چه سر نو  شت   تلخ  و  غر يبي كه  هر   بار  ستا ره   هاي ز  ندگي   ات   را
با  د  ستهاي   خود  را هي   آسمان   پر  ستاره’ اميد كني
و خو د د ر  تنهايي   و سكوت    با  چشمهايي   خيس  از  غرور
پيوند   ستاره ها را  به   نظاره   بنشيني  و خاموش و  بي  صدا
به شادي  ستاره هاي   از   تو   گشته   جدا    دل   خوش   كني
و باز  هم   تو   بماني  و   تنهايي   و د وري
و با ز هم   تو   بماني  و
يك   عمر  صبو ري .......!

به خودت می آیی،
یادت می آید دیگر نه کسی است که از پشت بغلت کند،
نه دستی که شانه هایت را بگیرد،
نه صدای که قشنگ تر از باد باشد
تنهایی یعنی این

های شور من چه بی حوصله ا ند و حرفهای تو چه تلخ
کـاش یک جرعه از این تلخی می نوشیدی ، و بعد مرا به دست خااک می سپردی

کاش غصه تموم میشد کاش گریه نمی کردم
من باعث و بانی شم دنبال کی می گردم
تقصیر خودم بوده هر چی که سرم اومد
از هر چی که ترسیدم عیناً به سرم اومد
تا حس منو دیدی احساس خطر کردی
تا رازمو فهمیدی دنیا رو خبر کردی
این حادثه تلخو از چشم تو می دیدم
تو روی دنیا بود من پشت تو جنگیدم